Το απόγευμα που πέθανε ο Θεός…

…ήταν Κυριακή απόγευμα.

Η εβδομάδα που είχε προηγηθεί ήταν ιδιαίτερα παραγωγική, δεν είναι και λίγο να φτιάχνεις έναν Κόσμο σε 6 ημέρες… Έτσι, εκείνη την Κυριακή, ξύπνησε νωρίς, είδε τον Άνθιμο στην ΕΤ3 κι έπειτα το ‘κοψε με το πόδι να κάνει μια μεγάλη βόλτα και να θαυμάσει το έργο Του… Το μεσημεράκι, κλασσικά, ψητό με πατάτες, δυο ποτηράκια κοκκινέλι κι έπεσε να κοιμηθεί ευτυχισμένος. Όταν ξύπνησε, θα ‘ταν δε θα ‘ταν πέντε η ώρα, έψησε καφέ και την άραξε στο μπαλκονάκι που έβλεπε στον ακάλυπτο ενώ έφερνε στο μυαλό εικόνες απ’ την πρωινή βόλτα Του… Κι όσο περισσότερο το σκεφτόταν, τόσο φούντωνε η αυτοπεποίθηση κι ο αυτοθαυμασμός Του. Τόσο που κάποια στιγμή πετάχτηκε απ’ την ψάθινη καρέκλα μονολογώντας:

-ΚΑΛΑ Ε;…ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ !

(όπερ και εγένετο…)

Ηθικόν δίδαγμα: Ο μεσημεριανός ύπνος είναι ιερό πράγμα. Δεν πρέπει να τον παραλείπεις ακόμη κι αν πρόκειται για το τελευταίο μεσημέρι της ζωής σου.

______________________________________

_________________________________